Een dikke 10 jaar geleden ging ik reizen in Midden-Amerika. Als Belgische vrouw met een groep onbekende mensen die ik daar zou treffen.
Tijdens onze reis door Mexico hadden we een nachtrit te doen. Met een grote bus, waar mijn trekkersrugzak, net als die van mijn medereizigers, in de laadruimtes onderaan de bus zijn plekje vond.
Midden in de nacht hield onze bus halt. Tegengehouden door de politie die, gewapend met mitrailleurs en vergezeld door, voor mij, beangstigende honden, bevelen onze richting uit schreeuwde.
2 mensen werden uitgepikt om hun bagage volledig te laten screenen op drugs.
Guess what… dat ‘genoegen’ viel me te beurt. Ik had net nog goed liggen slapen maar ik was plots klaarwakker.
Braaf dezeke als ik was, werd ik overvallen door een angstig gevoel.
Want in Mexico durft er wel al eens iets ‘fout lopen’ met drugs.
Ik wist heel goed wat ik zelf in mijn rugzak had gestoken en dat dat allemaal zeer ok was. Maar, ik wist niet wat er bij het inladen misschien wel in beland was.
Met enige ongerustheid begon ik uit te laden. Alles werd tot in het detail gecontroleerd.
Groot was mijn opluchting een ‘vale’ te horen. Dat betekende dat het goed was. Dat ik terug mocht beginnen inpakken.
Dit verhaal doet me denken aan hoe je in het leven jouw 'levensrugzak' zich vult.
Met dingen die je meemaakt als
kind,
tiener en
volwassene.
In de verschillende rollen die je vervult of vervuld hebt.
En dat zijn zowel leuke en als minder leuke ervaringen. Elk deze ervaringen voeden jouw overtuigingen en emoties.
Ook contacten en interacties met anderen krijgen een plaats in jouw rugzak. Jouw eigen interpretatie van de feiten en wat anderen jou vertellen.
Meningen en goedbedoelde raad van anderen die jouw innerlijke stem voeden. De stem die jou al dan niet aan het twijfelen brengt en jouw gedrag gaat bepalen.
Doorheen de jaren vult jouw rugzak zich. Met of zonder jouw medeweten.
Hoe ouder je wordt, hoe voller de rugzak geraakt en hoe meer je moet duwen om alles er nog bij te krijgen.
En vaak blijf je duwen en duwen, want je weet niet beter. Tot de naden van de rugzak beginnen te scheuren. De gespen de druk niet meer houden en kapot springen.
En dan is het eigenlijk al te laat.
Het is belangrijk om regelmatig stil te staan bij wat er in jouw rugzak zit.
Wat daar wel nog hoort en wat ook niet meer. Te kijken naar wat uitgepakt mag worden zodat je weer lichter vooruit kan. Zodat er weer plaats is voor wat jou energie en plezier geeft.
Zodat je meer vanuit wie jij echt bent verder door het leven kan gaan.
Meer vanuit flow. Jouw flow.
En ja, dat gaat soms gepaard met angst en onzekerheid. Net zoals ik toen midden in de nacht een bepaalde angst had. Maar ... het niet doen kan voor een harde stop zorgen.
Wil jij jouw levensrugzak opkuisen en heb je nood aan een klankbord?
Laat het me weten via een mailtje of boek een kennismakingsgesprek.